محسن دکمه چی یک بازاری است که از دو سال پیش در زندان است. جرم او کمک به خانواده های زندانیان سیاسی و داشتن دختری در شهر اشرف است. محسن دکمه چی به بیماری سرطان پانکراس مبتلا شده است. دژخیمان رژیم آنقدر از درمان او جلوگیری کردند که سرطان پیشرفت کرد و غیر قابل درمان شد. حتی پس از آن نیز از شیمی درمانی او جلوگیری کردند. اکنون نیز طبق اخبار منتشر شده در عرض یک هفته وزنش نصف شده، شکمش متورم شده و قدرت حرف زدن ندارد.
او را با ویلچیر به ملاقات خانواده اش آورده اند در حالی که حتی قادر به بلند کردن سرش هم نیست. اوباش رژیم خانواده او را از این اداره و دادستانی به یکی دیگر حواله میدهند. حتی در این روزهای آخر نیز اجازه نمیدهند خانواده از او مراقبت کند. این اعدام با اعمال شاقه است!
تراژدی در رفتار مامورین رژیم نیست چرا که از آنان بیش از این هم انتظاری نیست، تعجب و سرخوردگی من از کسانی است که ادعای دفاع از حقوق بشر و مخالفت با رژیم را دارند اما زندانی را که در حال مرگ است و هنوز حتی یک ساعت هم مرخصی نداشته را فراموش میکنند...
یک مشکل بزرگ این جنبش و یک دلیل عمده طولانی شدن مبارزه به نظر من عدم شناخت مردم از مبارزین واقعی خودشان است. دفاع از حقوق انسانی هر کسی از جمله اکبر گنجی و سعید حجاریان و دیگر پاسداران سابق و عوامل حکومتی مانند ابطحی شرط اول انسانیت است. اما فراموش کردن زندانیان سیاسی غیر دولتی و یا زندانیان سیاسی که به حزب و گروه مورد علاقه ما وابسته نیستند نهایت بی انصافی و بی وجدانی است. انسان، انسان است. از حق حیات یک یک انسانها، فارغ از قومیت و مذهب و جنیسیت و تعلقات حزبی و گروهی او باید دفاع شود. این چیزی است که در ادبیات مبارزه بسیاری غایب است. چه اصلاح طلبان حکومتی و چه آنها که خود را آزاده مینامند با هر اسم و گروهی.
چطور یک انسان میتواند خود را آزاده بنامد و از نظر ایدئولوژیکی خود را به پیشروترین گروههای فکری منتسب کند اما در برابر مرگ تدریجی یک انسان خاموش بماند تنها به این دلیل که از حزب او نیست یا در بوق کردن مرگ و اعدامش برای حزب او نام و شهرت نمی آورد؟
چطور یک نفر میتواند خود را انسان بنامد اما از یک زندانی سیاسی در حال مرگ تنها به دلیل اینکه قومیتش با او فرق دارد اسمی نبرد و از حق زندگی او دفاع نکند؟
اگر اسم محسن دکمه چی گنجی بود، شاید حالا خیلی ها که مرگ او را نظاره میکنند برایش پتیشن ها و نامه ها نوشته بودند. انسانهای فرامدرن که از استفاده از ماهی قرمز سر سفره عید یا لگد کردن چمن ها یا سوراخ شدن لایه ازن اینقدر ناراحت میشوند که زمین و زمان را خبردار میکنند در مقابل درد و رنج های یک بیمار سرطانی که نمی تواند سرش را بالا نگه دارد و در دقایق آخر هم به خانواده اش اجازه مراقبت از او را نمی دهند ساکت میمانند و نظاره میکنند....
آیا این بی عملی از بی خبری است یا بی تفاوتی؟....
اگر از بی تفاوتی است برای خودم و شما متاسفم!
اگر از بی خبری است لطفا لینک های زیر را نگاه کنید .
اگر از بی خبری است لطفا لینک های زیر را نگاه کنید .
حداقل کار ما میتواند تماس با یو ان و صلیب سرخ و درخواست آزادی فوری محسن دگمه چی باشد. این لینک ها را پخش کنید و نگذارید محسن دکمه چی در بایکوت خبری جان خود را از دست بدهد.
-----------------
-----------------
motasefaneh groh bazio hez bazi va chizi ke arzaesh nadareh adamiyat ast.
پاسخحذفسلام
پاسخحذفچرا بجای عکس وی، عکس اکبر گنجی را گذاشته اید؟
چرا مشخصات وی را به هرانا نداده اید که یک منبع نسبتن موثقی است؟
دوست خوبم، همان کسانی که با بالا رفتن از سفارت آمریکا و تشکیل سپاه پاسداران،.... انقلاب را به کجروی بردند و هیچ معذرتی که از مردم نخواستند هیچ، بدشون نمیاد که همین الان هم به کاری که کردند پز بدهند، دوباره سوار گردن این جنبش شده‌اند و دارند آن را به بیراهه میبرند. حال چه انتظاری داری که این افراد آزادی محسن دکمه چی و انسانهای بیگناه و ناشناسی را که سالهاست در زندان میپوسند و شهید میشوند خواستار باشند؟ اصلا این جماعت نمی‌داند چه کسانی و یا در چه میزانی در مخوف گاههای حکومت بسر میبرند.
پاسخحذفخلیل گرامی، اینجا هم عکس محسن دکمه چی هست و هم عکس اکبر گنجی.
پاسخحذفدر مورد دادن خبر به هرانا، لینکش در همان بالا آمده است
هرانا؛ پزشکان: زندانی سیاسی، محسن دکمه چی حداکثر ۹۰ روز زنده خواهد بود
https://www.hra-news.org/1389-01-27-05-27-21/7253-1.html